Spośród wielu chemików warto trochę miejsca poświęcić niemieckiemu chemikowi Adolfowi von Baeyerowi. Adolf von Baeyer żył w latach 1835 – 1917. Po uzyskaniu w 1858 roku tytułu doktora nauk humanistycznych założył laboratorium chemiczne oraz został wykładowcą Berlińskiego Instytutu Zawodowego. Od 1875 roku prowadził wykłady na uniwersytecie w Monachium. Także w Monachium założył swoje laboratorium chemiczne. Prowadził w nim między innymi badania nad przemianą kwasu moczowego oraz nad mechanizmami fotosyntezy. W roku 1863 udało mu się odkryć kwas barbiturowy. Kwas barbiturowy stał się później podstawowym składnikiem wielu leków nasennych, które nazwano barbituranami. W 1871 roku dokonał kolejnych ważnych odkryć. Odkrył w tym roku fenoloftaleinę, eozynę i fluoresceinę, czyli barwniki syntetyczne. Jest także odkrywcą aldehydu mrówkowego. Aldehyd mrówkowy został wykorzystany przez Leo Baekelanda w trakcie prowadzonych przez niego prac nad bakelitem. W roku 1880 Baeyerowi udało się przeprowadzić pełną syntezę indygo. Do tej pory ten ciemnoniebieski barwnik był pozyskiwany jedynie z pewnych, pochodzących ze wschodniej Azji roślin. Synteza indygo, którą przeprowadził Baeyer zapoczątkowała prace badawcze nad innymi barwnikami. Trzy lata po przeprowadzaniu syntezy indygo Baeyer opisał także strukturę indygo. Za swoje prace nad barwnikami w 1905 roku Adolf von Baeyer otrzymał nagrodę Nobla.
Menu
