Najbardziej wszechstronnym przedstawicielem arabskiej nauki i filozofii okresu średniowiecza był Awicenna Ibn sina, który żył w latach 980 – 1037. W wieku 17 lat Awicenna zainteresował się medycyną, nieco wcześniej zgłębiał tajniki prawa i filozofii. Bardzo szybko zyskał sławę wybitnego uczonego i lekarza. Jego dorobek naukowy obejmuje około 160 prac z zakresu medycyny, astronomii, fizyki, matematyki, geologii, mineralogii, ale także z zakresu filozofii, teorii muzyki i językoznawstwa. Jego najsłynniejszym dziełem przyrodniczym jest dzieło pod tytułem „Canon medicinae”. Aż do kończ XVII wieku dzieło to było podstawowym podręcznikiem medycyny. Awicenna zawarł w nim całą ówczesną wiedzę na temat medycyny praktycznej i teoretycznej. W swoim dziele omówił właściwości leków, zajął się także omówieniem czynników zewnętrznych wpływających na powstawanie chorób. Nie potrafił jeszcze tego nazwać, ale zakładał, że istnieją czynniki zakaźne, które odpowiadają za powstawanie chorób gorączkowych. Warto wspomnieć także o dziełach filozoficznych Awicenny. Nawiązując do dzieł Arystotelesa rozwinął teorię abstrakcji, ale także teorię formy i materii. Jego zdaniem materia to zasada bytu, która istnieje niezależnie od Boga. Głosząc swoje poglądy filozoficzne naraził się filozofom muzułmańskim, którzy potępili jego poglądy. Dzięki niemu jednak średniowieczna Europa poznała nauki Arystotelesa, on sam nazywany był „księciem filozofów”.
Menu
